دعوای اضافی نزد دیوان بین‌المللی دادگستری در پرتو رأی احمدو سادیو دیالو

به نظر می‌رسد پاسخ این پرسش که آیا خواهان دعوای مطرح‌شده در دیوان بین‌المللی دادگستری می‌تواند نسبت به تعدیل و تغییر خواسته اولیه خود اقدام کند، منفی‌ باشد. بر طبق «رویه اینک مستقر» در این دیوان که تبلور آن در رأی احمدو سادیو دیالو مشاهده می‌شود، خواهان باید اثبات کند که ادعای جدیدش از لحاظ ماهوی بخشی از دعوای اولیه است. بر طبق همین رویه، دعوای جدید زمانی‌ از لحاظ ماهوی بخشی از دعوای اولیه محسوب می‌شود که یا به صورت تلویحی در دادخواست آمده باشد یا مستقیماً از موضوع دادخواست منتج شود. این در حالی‌ است که دیوان دائمی دادگستری بین‌المللی رضایت طرف مقابل را  معیار پذیرش ادعای جدید می‌‌دانست. مقایسه این دو رهیافت به وضوح نشان می‌دهد که دیوان فعلی موضع سخت‌گیرانه‌تری راجع به تغییر دعوا یا ارائه دعوای اضافی در پیش گرفته است. این موضع علاوه بر عدم‌مطابقت با رویه دیوان سابق، با کارهای مقدماتی قواعد و همچنین اصول کلی‌ دادرسی به رسمیت شناخته شده در نظام‌های حقوقی ملل متمدن نیز به سختی قابل تطبیق است. دیوان، حق طرف مقابل به دفاع از خود را بهانه این سخت‌گیری قرار داده است. در این مقاله پیشنهاد شده است که دعوای اضافی به عنوان یکی‌ از دعاوی طاری به رسمیت شناخته شود تا هم حق خواهان در تعدیل خواسته خود و هم حق طرف مقابل در پاسخ به ادعای جدید رعایت شود.